Jurjen van der Meer – Yn ‘e fierte (1986)
Jurjen van der Meer (geb. 1957) begon eind jaren ’70 gedichten te publiceren in de Leeuwarder Courant en wat mij betreft is de krant precies de plaats waar zijn gedichten thuishoren. Maar nu is er een bundeltje waarin een veertigtal gedichten staat en als je dat achter elkaar leest, valt op hoe mager deze poëzie is.
De korte niet-rijmende gedichten zijn op zijn best aardige invallen, maar meestal flauwiteiten of waarheden als een koe. De rijmende gedichten, in regelmatige strofen. zijn vaak herinneringen. De dichter doet een poging om weemoedig terug te denken aan de ‘vaak heel kleine dingen / die ik samen deed met vader’, of aan vriendschappen die voorbij zijn. Het is allemaal zo simpel, voorspelbaar en riekt af en toe zo naar rijmdwang, dat het soms wat kinderachtig aandoet. Er zullen wel mensen zijn die dit ‘vlot leesbare poëzie’ vinden, maar het mist op een enkele uitzondering na elke poëtische verbeeldingskracht. Zo’n gunstige uitzondering is ‘Skieding’ (Scheiding). waarin met een paar woorden zonder alles uit te leggen, de vaak schrijnende situatie beschreven wordt.